Litva, źmianiajučy ciaham stahoddziaŭ svaje miežy, kulturny dy moŭny łandšaft, nie tolki zachavała svajo etničnaje jadro, ale i pakinuła bahatuju spadčynu, spadkajemcami jakoj mohuć siabie ličyć pradstaŭniki niekalkich sučasnych narodaŭ: litoŭcy, biełarusy i litoŭskija palaki. Litviny, litoŭcy, lietuviai — etnonim i palitonim, jaki ich usich ab’jadnoŭvaje na roznych uzroŭniach. Tak, u roznyja časy sens i źmiest hetych najmieńniaŭ nia byŭ adnolkavy, ale tut jość dźvie stratehiji: usialak sprabavać ich adasobić adzin ad adnaho, navat procistavić albo, naadvarot, znajści ahulnuju asnovu, supolny hrunt, ź jakoha vyraśli ŭsie admieny litoŭščyny… Biełaruskaja historyja i tradycyja niby toje kareńnie pieraplatajecca z litoŭskaj, ich niemahčyma padzialić, nie paškodziŭšy žyćciovaje suładdzie pieršapačatkaŭ. Ź litoŭskaha duba apadaje liście i žałudy, ź ich uzrastaje i biełaruskaje dreva, kamiel jakoha ŭžo jinšy, jon užo pa-svojmu pradzirajecca ŭ nieba (paraŭn. słovy Franciška Bahuševiča: «A ŭ siaredzinie Łitvy jak toje ziarno ŭ harechu była naša ziamłica»). Ale ŭsio adno rastuć i uznaŭlajucca duby, stvarajučy razam śviaty haj. Dyk chaj ža našaja Litva budzie hetkaj supolnaj śviatyniaj!